Bir varmış bir yokmuşla başlar bütün masallar

Hele bir düşmeye gör, dinlemeden asarlar.

Soğuk bir kış günüydü, otururken odamda,

Çiçekler bir yanımda, çay sigara bir yanda.

Bende anlayamadım, ne oldu nasıl oldu,

Helâya gitmem için, ihtiyaç hâsıl oldu.

Yavru bir ceylan gibi, koridorda salındım,

Sonra kapıyı açıp, malum yere alındım.

Şöyle birkaç dakika geçmedi ki aradan,

Açtığı kapıları kapamıştı yaradan.

Ne oldu bu meretin şifresi mi bozuldu,

Belkide mahsur kalmak kaderime yazıldı.

“AÇIL SUSAM” dedikçe, lanet kapı kapandı,

Ne kabahat bendeydi, nede suçlu yapandı.

Orada bir başıma belliki çok zordaydım,

İnşası yeni bitmiş, modern bir mezardaydım.

İmdat diyecek oldum, sonra tuttum dilimi,

Yaradana sığınıp, tekrar attım elimi.

Çevir çevir açılmaz, Allah gözün kör olsun,

Seni icat edenin ekmeği zehir olsun.

Belliki rezil olduk artık düşeriz dile,

Birbirine karıştı, küfür ile besmele.

Baktım böyle olmuyor, kapıya bir tıkladım,

Kim var kim yok diyerek ufak ufak yokladım.

Acı haber tez gider, sağol olsun duyan geldi,

Kalabalık var diye modaya uyan geldi.

Ben ustayım diyenler kapıya dizildiler,

Açılmayınca kapı hepside üzüldüler.

Pense ile çekici keseri kapan geldi,

Evinde hasbel kader ustalık yapan geldi.

Dediler “tuvalette bir dulun başı darda” ,

Allah Allah sesleri yükseldi koridorda.

Sonra Mustafa kavuk salladı birkaç tekme,

Bu “imalat hatası” üstad kusura bakma.

Allah muavinimi kurtarsın diyen olmuş,

Eren’e, Evliya’ya kurban adayan olmuş.

Erkekler ustalığa bekler sıra halinde,

Bayanlar duaları okur koro halinde

Sonra hepbir ağızdan amaçsız bağırdılar,

Olmadı en sonunda müteahhidi çağırdılar.

Bir okudu üfledi, okus dedi, pos dedi,

Korkacak hiçbir şey yok, sus ağlama sus dedi.

Bu kısacık sürede içeride çok çektim,

Kilit açılıverdi derinden bir ohh, çektim.

Sanki kırkyıl yatmışta tahliye oldum sandım,

Dokuzay ongün sonra Anamdan doğdum sandım.

Mahşeri kalabalık, oğul arar Anayı,

Sanırsın personelim kuşatmış Viyana’yı.

Sonra dışarı çıktım meraklı bakışlarla,

Omuzlara alındım, OLEYY’le alkışlarla.

Herkesler oradaydı, müdürden defterdara,

Unakıtan gelmemiş küsüyor aklı sıra.

Haberi alan gelmiş kimi atlı kimi yaya,

Magazin olur diye dememişler medyaya.

Ey ilahi Ya Rabbi ne güzelmiş hürriyet,

Benim gibi helada kalanlara yardım et.

Ben böyle bir hataya düşersem iki olsun,

Az yerim az giderim, zıkımın beki olsun.

Mehmet HOPAL 24/KASIM/2005

( Öğretmenler Günü )

İSMET TAPAR’a
Biz Ki seni birkaç yıldır tanırız,
Nasıl geçti sayamadık, ÜSTADIM
Gidişini hala şaka sanırız,İşittik te duyamadık ÜSTADIM,

Dudağında hep tebessüm, hep selam
Duymadık ki, ne kötü söz ne kelam,
Adam gibi adam idin vesselam,
Başka bir şey duyamadık ÜSTADIM,

Hız yapmadan ağır ağır konuştun,
Bilmesende bir bilene danıştın,
Sende artık gidinlere karıştın,
Az daha kal diyemedik ÜSTADIM.

Nesli bitmiş kuldan öte kul idin,
Şeker idin, şerbet idin, bal idin,
Gönlümüzde yedi veren gül idin,
Vazo bulup koyamadık ÜSTADIM.

Gözün, gönlün tok gelmiştin, tok gittin,
Temiz geldin, temiz kaldın, ak gittin.
Vezir geldin, vezir kaldın, Şah gittin,
Yollamaya kıyamadık ÜSTADIM.

Sevgi sana yoldaş olsun, eş olsun,
Sen ki haktan bir dilersen beş olsun,
Güler yüzün, aç olana aş olsun,
Biz o yüze doyamadık ÜSTADIM.

Yürüyorsan yollarında iz bırak,
Gidiyorsan birkaç nemli göz bırak,
Sevda olda yüreklere köz bırak,
Düşündükte, diyemedik ÜSTADIM.

Mehmet HOPAL

31/08/2005 AMASYA

KÖRMÜSÜN

Senin için alaf alaf yanıyom?

Bilmiyom ki şaşumusun, KÖRMÜSÜN?

Aklım getti deli gibi dönüyom?

Ardınsıra geziniyom KÖRMÜSÜN?

Bir zamanlar sırma saçım varıdı?

Zehir olup aşk içime yörüdü.?

Her bi yerim göbeğimde eridi?

Ben getgedin azalıyom KÖRMÜSÜN?

Yimbeşimde göçtü getti avurdum?

Garezin ne beni sen mi doğurdun.?

Aşkın ile hamur gibi yoğurdun?

İşkafa’bi yazılıyom KÖRMÜSÜN?

Ne malım ne mülküm evim yok deyin?

Elalemin varda senim yok deyin?

Kıçımda baksır bir donum deyin?

Onun için üzülüyom KÖRMÜSÜN?

Heç yanında mazaratlık yaptım mı?

Gizli saklı sana cimcik attım mı?

Biyol olsun gıdığından öptüm mü?

Atlar gibi kazınıyom KÖRMÜSÜN?

Adını heç besmelesüz anmadım?

Bülbül gibi daldan dala gonmadım?

Biyol olsun tiridine banmadım?

Sızım sızım sızılıyom KÖRMÜSÜN?

Seni göre cümle kuşlar ötüşüy?

İçim gidiyi paçalarım tutuşuy?

Böyük abdest küçüğüne katışıy?

Eziliyom büzülüyom KÖRMÜSÜN?
30 TEMMUZ 2006

YETER Kİ İSTE

Halk Eğitim Merkezi’ne kursa yazıldım,

Okuma , yazmaya derken üzüldüm,

Şimdi GÜNEŞ oldum önce BUZUL’dum,

Okuryazar olunur YETER Kİ İSTE.

İlk harfi öğrendim kalmadı korkum,

İlk cümleyi kurdum belli oldu farkım,

Yaşın üzerinde olsa da KIRK ‘ın,

Saz bile çalınır yeter ki iste.

Okuyup öğrenmenin bil ki yaşı yok,

İlim koskoca deniz sonu başı yok,

Toplar çıkarırım üçü beşi yok,

Çarpılır bölünür yeter ki iste.

Cehalet kılıçtır kında da olsa,

Kalem ışık kuyuda, inde de olsa,

İlim denilen şey Çin’ de de olsa ,

Aranıp bulunur yeter ki iste.

Tarihe gömülür bir gün cehalet,

Ata’nın izinden giderse millet,

Türklük var olalı on yedi devlet,

Ezbere bilinir, yeter ki iste.

Ne yaman sevdalar gördüm yıllardır

Acıya doydum da, aşk a doymadım

Düşler ülkesine kalktı son vapur